Γαστροοισοφαγική Παλινδρόμηση - Οισοφάγος Barrett

Η αιτία της παλινδρόμησης είναι πολυπαραγοντική, δηλ. υπάρχουν συνήθως αρκετοί παράγοντες που εμπλέκονται στην αποδυνάμωση του φραγμού παλινδρόμησης.

 

Ο πιο σημαντικός είναι η αυθόρμητη χαλάρωση του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα μυ. Άλλοι συμβαλλόμενοι παράγοντες είναι η διαφραγματοκήλη, η διαταραχή της κινητικής λειτουργίας του οισοφάγου, η  παχυσαρκία, η αυξημένη ενδοκοιλιακή πίεση, η διαταραγμένη γαστρική κένωση κ.λπ.

​

Η όλη διαδικασία είναι σύνθετη και  δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ της έκτασης της παλινδρόμησης αφενός και της έντασης των συμπτωμάτων από την άλλη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 10% των ασθενών με παλινδρόμηση σχηματίζουν ένα μεταπλαστικό, ανθεκτικό στα οξέα, βλεννογόνο στον κατώτερο οισοφάγο (οισοφάγος Barrett), και  διατρέχουν δυνητικά αυξημένο κίνδυνο για την ανάπτυξη κακοήθειας (αδενοκαρκίνωμα).

Το πιο σημαντικό διαγνωστικό μέτρο είναι η λήψη ενός λεπτομερούς ιατρικού ιστορικού.

​

Επιπρόσθετα, σημαντικό ρόλο επιτελεί η γαστροσκόπηση, η οποία μπορεί να αποκαλύψει αλλοιώσεις όπως οισοφαγίτιδα με παλινδρόμηση συμπεριλαμβανομένων των επιπλοκών αυτής (στένωση, έλκος, αιμορραγία). Αξίζει να σημειωθεί ότι σε περίπου 60% των περιπτώσεων, ωστόσο, δεν υπάρχουν βλάβες του βλεννογόνου (η λεγόμενη μη διαβρωτική παλινδρόμηση, NERD).

​

 Η γαστροσκόπηση έχει επίσης μεγάλη σημασία στη διάγνωση του οισοφάγου Barrett, καθώς αυτό μπορεί να γίνει μόνο ενδοσκοπικά (με βιοψίες). Για την ανίχνευση νεοπλαστικών αλλαγών του σε ασθενείς με οισοφάγο Barrett, χρησιμοποιούνται ειδικές τεχνικές χρωμοενδοσκόπησης και μεγεθυντικής ενδοσκόπησης που μας δίνουν πολύτιμες πληροφορίες.

​

Στις λειτουργικές διαγνωστικές εξετάσεις ανήκει και η Ph-μετρία με εμπέδηση η οποία επιτρέπει τη διαφοροποίηση μεταξύ όξινης και μη όξινης παλινδρόμησης, ειδικά σε ανθεκτικούς στη θεραπεία ασθενείς.

Σύμφωνα με τις διεθνείς κατευθυντήριες γραμμές η αγωγή με αναστολείς της αντλίας πρωτονίων (PPI) αποτελεί την  θεραπεία εκλογής σε ασθενείς με παλινδρομική νόσο. Έτσι, ανάλογα με τη σοβαρότητα της οισοφαγίτιδας παρατηρείται ίαση στο 80-95% των περιπτώσεων εντός περίπου έξι έως οκτώ εβδομάδων.

​

Για την μακροχρόνια προφύλαξη κατά της υποτροπής, οι PPI αντιπροσωπεύουν την κυρίαρχη μορφή θεραπείας, αλλά με μειωμένη δοσολογία. Σε ασθενείς με εξωοισοφαγικές εκδηλώσεις όπως βήχα, καθαρισμό του λαιμού, λαρυγγίτιδα η αποτελεσματικότητα των PPI αποτελεί αντικείμενο σύγχρονων μελετών.

​

Η χειρουργική θεραπεία της γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης είναι αποτελεσματική για μια μικρή μερίδα του πληθυσμού. Στο πλαίσιο των επεμβάσεων που γίνονται σήμερα αποκλειστικά λαπαροσκοπικά η λειτουργικότητα του κατώτερου οισοφαγικού σφικτήρα αποκαθίσταται (μερικώς ή πλήρως) με θολοπλαστική.

​

Νεότερες χειρουργικές επεμβάσεις όπως η ηλεκτρική διέγερση ή η τοποθέτηση μαγνητικού δακτυλίου γύρω από τον κατώτερο οισοφαγικό σφιγκτήρα αναμένεται να αξιολογηθούν σε μακροχρόνιες μελέτες.